AMETSA

         Andoni ospitalean dago. Ohean. Gaixorik. Ohe alboan aulki bat. Ni bertan, jesarrita, gau eta egun. Ez dut jaten. Ez daukat jateko gogorik. Ez dut lorik egiten, harik eta Andoni loak hartzen duen arte. Eskutik helduta daukat. Atzamarrak ile artean sartu eta astiro laztandu diot burua.

         Gelaren bestaldean zarraturik dagoen atea bat-batean zabaldu da. Inork ez du jo. Burua harantz biratu dut. Hanka mehe bik barrura egin dute. Burua altxatu dut. Gorputz borobil txiki txongil bati eusten dioten oilo hankak dira.

         Aulkitik altxatu naiz. Hutsik dagoen ate alboko ohe partera hura ailegatu orduko, neu heldu natzaio parera. Nirekin pasabidera irteteko esan eta nire aurretik sakatu dut kanporantz. Atea itxi dut, tinko eta sarkor begiratzen diot. Atearen danbatekoa entzutearekin batera, buelta eman du, eta buelta ematearekin batera, atea zarratu berri duen eskuma zabaldu eta zaplazteko zaratatsuaz markatu diot aurpegia. Isilik. Geldi. Zer gertatu ote den bere buruari galdetuko balio bezala. Gorritzen hasi zaio ezkerreko masaila. Gorri-gorri. Erreakzionatzeko, ezer egiteko, ezer esateko denborarik utzi gabe, lepoa eman eta gelara sartu naiz berriro.

         Gaur ere izerdi plotan esnatu naiz. Berandura arte egin dut lo, halere.

         Indarra, jadanik berbarik ez daukan horrek erabiltzen duela esan ohi da. Baina eta indarrak jadanik berba larregi egin duen inor behingoz berba barik uzteko balio duenean?