VIRGINIA WOOLF (I)

         Dalloway andrea, etxeko txikikerietan denbora ematen eta zaindu beharreko guztia zaintzen, gonbidatuentzat azken detailerainoko guztia kontrolatu nahian, horrela bere bizitza behingoz ordenatuko duelakoan, zerk desordenatu duen jakin ez arren. Dalloway andrearen bakardadea handia da, hain handia ezen bere barne zuloak malkoz betetzen baitizkidate sentsazio partekatuok.

         Septimus Warren Smith, biziak zentzu oro galdu duela dakien baina azaldu ezin duen pertsonaren ezintasuna. Ezintasuna, ezer gertatzen ez zaiola tematzen den medikuaren eta lehengo Septimus berriro izateko alferrikako ahaleginetan dabilen emaztearen aurrean. Arroztasuna eta arroztasunari gailentzeko ezina.

         Itsasora begiratzen dut batzuetan. Leihotik edo zubitik. Orduan Dalloway andrea nobelako pertsonaia horiek etortzen zaizkit gogora. Akaso, itsasora begiratzen dudanean Virginia Woolf gogoratzen dudalako.

         Uretara sartu eta uretan desagertu. Woolfen etxe inguruko errekarekin konparaturik, itsasoak erraztasun handiagoak ematen dituela begitantzen zait, edonorentzat, baina batez ere igeri egiten ez dakidan honentzat. Seguruenik ez ninduke hartuko errekaren esku abegikor, leun eta pausatuak bezala; bortxaz eroango ninduke barrurantz, goiko olatu apurtu eta beheko korronte ezkutu artean. Baina onura ere izango luke: poltsikoetan aparteko pisurik sartzeko premiarik ez.

         Kontatzen dutenez, Virginia Woolfek horixe egin behar izan zuen. Badirudi behin ahalegindu eta ez zuela lortu hondoratzea. Arropa bustirik itzuli omen zen etxera egun hartan. Saiatu zen hurrengo aldian, bai ala bai itoko zela erabaki zuenean, arropetan harriak sartu zituen. Eta lortu egin zuen.

         Virginia Woolfek ohar bi utzi zituen: bata ahizparentzat, bestea senarrarentzat.