REQUIEM

Dies irae, dies illa,

Solvet saeclum in favilla

Quantus tremor est futurus!

Eskuak garbitzen dituztenen artean

bekatuak itotzen nau ni,

ezpatarien artean ezpatapean

labanaren zorrotzean

neure burua ikusten dudan ni.

Moztutako aho biko armak

         darabiltzaten itsu artean. Hor al naiz ni?

Nor izango naiz ni orroaren eguna heltzen denean?

Orroaren eguna heldu baita, nor naiz ni?

Zer izango naiz ni jainko faltsuaren oinak

justuenen odolaz garbitzen direnean?

Ni, bekatarietan eskurik garbiena.

Quid sum miser tum dicturus?

Quem patronum rogaturus,

Cum vix iustus sit securus?

Zer izango naiz ni

bekatu guztiak ezkutatu eta

lau haizeetara nire dohainak baino

         ez badituzte zabaltzen?

Dohainak gomutatu gura eta

nire bekatuak oro ahaztu direnean,

non izango naiz ni?

Rex tremendae majestatis

Qui salvandos salvas gratis,

Salva me, fons pietatis

Ahoz behera itotzen den zizare mundu hau

gorantz begiratzeko beldurrez,

goizetako lanbroa kikara apurtuetan edan eta

ezpainetako odolaz basatza gorrietan

ahalegintzen dira itotzen aratz garbiak omen diren horiek.

Sua, ernegua eta madarikazioak oro, horientzat, zuontzat!

Jan zaitzala eguzki izpirik ikusteko ezintasunak.

Confutatis benedictis

Flamis acribus addictis

Voca me cum maledictis

Ez dago gorantz altxa ahal gaituen plegariarik

Requiem bat

Besterik ez

Zentzubako munduan

zentzubako nire patua bada hori,

ez naiz damu.

Damutu daitezela mundua belztu

eta euren apetarantz moldatzen ahalegintzen diren horiek.

Ez naiz damu,

ezta eragindako minaz ere.

Lacrimosa dies illa

Qua resurget et favilla

Iudicanda mulier rea.

Bai, lacrimosa, ez baitago zuretzat

buru eta oinetan arantzak besterik.

Maledita, maledita per secula seculorum! Amen!