NIRE MINBIZIA

Gehien gorroto ditudanei

gorroto horren esker onez

De no ser de sí ser de no ser

De no ser, de sí ser, de no ser

Ez izan, bai izan, ez izan

De no ser de sí, ser de no ser

Baitakoa ez izan, ez izatearen izatea

Egun bat eta beste bat,

hurrengoa eta aurrekoa

izan ez naizen sasoietan pentsakor.

Izango ez naizela erabakior,

izatea liseriketa astuna bailitzan,

ez izatean pentsatzea

askoz astunago.

Iragarki gogaikarria telebistan,

zornatzen den atzoskol bat

taup taup taup atzamarraren puntan.

Bai naiz

haragiari darion zikin zuriaren minak

halaxe dio.

Bazkalosteko pilulak hartu ditut

berandu.

Goizekoak, lar goiz.

Arratsaldekoak, sasoian.

Gauekoak, lotara orduko.

Ze metafora egin liteke bost “-ina” ezberdinen artean?

Bertsolaria banintz, behintzat, errimak topa nitzake:

adina

gelatina

antzina

naftalina

Eta, jakina,

lehentxu aipatutako mina

Ta, koño, nire potxina!

Mina atera dizuet

mina=mingaina, mihia

izorra dadila mundua,

izorra zaitezten munduan zaudetenok

eta mundutik aparte dena ere

izorra dadila.

Oraindik banaiz

eta amorrua biderkaturik.

Zenbat eta zaharrago, orduan eta azeriago.

Pilulek ez didate hori apaltzen.

Izan zaitez zarena.

Hori besterik ez.

Hori baino ez.

Guztiz, zeharo eta arras.

Izan zaitez zure berezitasunik onena,

zure ezberdintasunik gorena.

Heldu egiozu zehazten zaituen horri.

Eta horretan nabil

Oraindik banaiz

institutuko pasabideetan

behearen gainean

morroi hura

odoletan

utzi zuen neskatoa.

Bai, oraindik banaiz.

Bai, oraindik badaukat

barru-barruan

sua

gorrotoa

amorrua

borroka gogoa

irakiten.

Nire minbizia izan zaretenok

bizimina eman didazue