NO SABEMOS DIVIDIR

         Eskolako laugarren maila, bederatzi urte. Beste 39 neskato gehiago klasean. Maistrak norberarengan erreparatzeko aukera berrogeiren arteko bakarra izan arren, gorputza uzkur, aukera bat egon badagoela jakinda. Edozein izen entzunda ere, aulkian salto, edozein berba ozen entzun ostean, aulkian salto, edozein zarata dela ere, aulkian salto.

         — Sonia, arbelera! —hiru Sonietatik neuri dagokidala dioen atzamar akusatzaileak seinalaturik.

         Aulkitik altxatu eta pasabidetik aurrera egin dut, oinak astiro, arrastaka, pausorik egin ezingo balute bezala. “Irakasleek orain ezin dituzte ikasleak jo”, “irakasleek orain ezin dituzte ikasleak jo”... behin eta berriro errepikatzen diot neure buruari maistrarengana hurbildu bitartean.

         Arbelean zatiketa bat. Zatiketa erraza. Ikarak ez dit uzten ezer idazten, ez dit uzten ezer egiten, ez dit uzten ezer pentsatzen. Klariona eskuan ezin naiz mugitu.

         Maistrak ileetatik hartu eta zazpi bider segidan kolpatu dit burua arbelaren kontra, silaba bakoitzaren erritmora: “¡NO - SA - BE - MOS - DI - VI - DIR!”.

         Begoña zeukan izena, bosgarren mailakoak bezalaxe. Azken honek, takoi altuen gainean eta soberako kiloak praka bakeroetan estu-estuturik, eraztun handiaz egunero koskorrekoak banatzen disfrutatzen zuen. Ez dut bere aurpegia ondo gogoratzen, urte osoa burua makurturik eman nuen eta.