—141—

JON MIRANDEri

Parisera

Guatemala, 1954-XII-13

        Adiskide maite:

        Gorriz natorkizu —axut beltza akitu baitzait— zure azken gutun berantetsiari erantzutera. Esan bearrik ez, zure berriekin agitz poztu nintzanik. Betiere benetako adiskideenak biotz pozgarri izan oi zaizkit.

        Ala ere zure gutuntxoak, etzekartzin nik nai beste Eire-ko berri. Ango egokeraz eta izkeraz, aunitzago jakin gogo nituke. Ez ote zenezake gure aldizkarirako idazlantxo bat ondu, Eire-ko izkera auziari buruz? Jakingarria eta ernegarria izango litzake erabat.

        Atera berria dugu aurtengo irugarren-laugarren banakoa, zenbaki edo ale batean. Mardul dator eta irakurgai ugariz ornitua. An argitarazi ditut zure «Zinopha» ta «Eros Arrosen artean». Igorri dizut eta or izanen duzu Jainkoak daki noiz, ain aldendu bizi bait gera. Idazlan batean, Orixek gogorki jorratzen nau nere Maita-bidea dala-ta. Jaio baino len jorratua ala ere. Aur errukarriak ezingo du nunbait egurats ozkirririk atsartu. Orain berriki Argentinan argitaratzen duten Euskalduna erdel aldizkarian; aipatu idazleak, zure izenik aipatu gabe ordea, poliki jorratzen zaitu zu ere. Bainan aren jorraldiak, ez ditugu saminki artu bear. Emen izan da gure artean agur esatera etorrita. Dagoneko Tolosan arkitzen, an bere euskalanari ekiteko ustean. Esan zidanez, orainartekoak bainon garaiagoak ondu bear omen ditu, bere azken urteak bete baino len. Gogor ari da beintzat idazten.

        Zure «25 poema» zori gaiztokoen berririk ezin nazaizuke eman. Aspaldi ontan ez dut Miangolarraren berririk. Enekin samurtu edo da, ez dit bada ene gutunei arraposturik eman. Nehonek bearko dut Amerika egin —ots, diru poxi bat eskuratu— eta zure olerki ederrak argirat eman. Bertzela ez dakust noiz ilki ditezken. Bainan emen gaindi, or bezala, ez da errexa diharuak egitea. Ez dut oraino itxaropenik galdu, bainan ene itxaropenen mugak urrutiegi kokaturik dira eta ez dut uste nihoiz aietara iritxiko naizenik.

        Gabonak ere emen ditugu baita urte zar berriak ere. Ene zorion-agurrak ar itzatzu adiskide, bai eta zure guraso maiteek ere ar bitzate. Ez dizkizut pozkarioz gainezka igortzen, ez dut bada bat ere pozkariorik ene biotz ikol eta akituan, oraindik ezpaitakit non ta nola ene burua ikusi bear dudan. Emen nagonez geroz, adiskideek ere antzi naute, eta ez dut orko berririk ukaiten, bakan ezik. Gure auzia nihoiz baino elorritsuago ageri zait, ala ere ez nuke etsi nai, naiz ta euskotar iguingarriok bihotzik beroena izozteko aski izan.

        Ez dut bat ere nere «metodo»rik Hilckmani igortzeko. Bear bada eusko-ordezkaritzan baten bat ukanen dute noski. Eska ezaiozue ene partez eta izenez.

        Peillendarrei gutun bat igorri nai diet. Aurtengo gabonetan ez dut gutun samaldarik egingo. Akituegirik nago.

        Ar itzatzu adiskide, ene besarkada beroenak.