Inurrien bidea

Erreboltaren ziaboga bukatzear zegoenean, berba hauek entzun nituen: “Agian ez duzu zuk mundua aldatuko, konforma zaitez, orduan, munduak zu ez aldatzearekin”. Harrezkero, mundua bera baino zabalagoa den esaldi honen zentzuak, nire eguneroko pentsamendua astintzen du.

      Mundua aldatu da, gu aldatu al gara? Gure memoria munduaren memoria al da? Gezur hutsez josita dagoen munduaren memoriaren menpe al gaude? Munduko teatroaren pertsonaiak bilakatu gara? Mundua aldatu bada, gu ere munduarekin aldatu gara? Zer aldatu dugu, bada? Zertan aldatu gara?

—Ixi!! Ez arrazoirik bilatu, eta segi inurrien bidea.

Eta inoiz iritsiko ez naizen lekura iristen banaiz? Ez ote du arrazoiak bere norabidea galdu? Arrazoiaren bitartez edonon edozein edozer justifika dezakegu? Arrazoirik gabe arrazoitu dezakegu mundua? Mundu honetako bizitza hau garratza dela diogu, eta denok dugu arrazoia. Arrazoiak mila daude. Eta ederra dela esateko, beste mila. Hasitako mila bizitzak mila heriotzatan aurkitzen dute bukaera. Eta bide bakarrean mila bide aurkitu ditut. Eta galduta nabil. Noraezean garrasika.

—Ixi!! Lo dagoena esnatuko duzu! Ez etzan, arren, eta segi inurrien bidea.

Hala ere, amari zerbait esan beharko diot. Eta aitari. Eta lagunei. Eta etsaiak? Guztiak agurtu beharko ditut. Eta, bakarrik egongo naiz bidean? Inurrien ilaran lagun eta etsai berriak aurkituko ditut. Edo ez dut inor aurkituko. Inurri izateari utzi eta ilara izango naiz. Ez ekintzaren protagonista, ekintza bera baizik. Leku guztietan edo inon ez naiz egongo. Baina egon egongo naiz inon. Labirinto zuzenean, okerrean, erdian.

—Ixi! Bazterrak ez nahastu! eta segi inurrien bidea.

Eta pentsamenduak egunerokotasuna astintzen jarraitzen du. Baita bizitzak berak ere. Zer esanik ez heriotzak. Kanpora edo barrura begiratu behar al dut? Ez dut gehiago inora inoiz ezer begiratuko. Zer? Ez ditudala nire begiak aurkitzen. Ezta nire maleta. Ezta nire itsasoa. Ezta nire lurra. Ezta zure begirada.

—Ixi!! Itsu bada ere, segi inurrien bidea.

Eta harrikoa egin gabe laga dudala esaten badizut? Eta bueltatzerakoan ez badut inor inoiz ezer aurkitzen? Eta... zertarako horrenbeste esfortzu? Eta galdera hauek guztiek hauek zerbaitetarako balio al dute? Hitzak baino, isiltasunak ez al du gehiago gure pentsamendua aldatzen? Eta ispilura begiratzean ez bagara ikusten? Hurbil ala urruti dago helmuga? Eta helmugarik ez badago? Zer? Nora? Ezertarako? Kakalarriaz nago.

—Ixi iiiiiiii! Ez izan beldurrik, eta segi inurrien bidea.

Eta inurriak bezala txiki sentitzen banaiz, zer? Eta zapaltzen banaute, zer? Eta nire arnasa, zer? Eta adi ez banago, zer? Eta jausten banaiz, zer? Eta indarrik ez badaukat, zer?

—Ixi! Sena sentitu, eta segi inurrien bidea.

Eta eutsi. Eta jolastu. Eta maitatu. Eta lotsatu. Eta edan. Eta borrokatu. Eta begiratu. Eta galdetu. Eta idatzi. Eta etorri. Edo joan zaitez, baina ez ezer idatzi inori galdezka begietara begiratu gabe, eta borrokatu eta edan inurrien bidea lotsatu gabe, bizitza maitatu arte. Eta norabidean jolastu eta eutsi zaren hori ez izatera iristeko. Munduak ez ezik, zuk aldatuko duzu zarena.

—Ixi! Arnasa hartu, eta segi inurrien bidea. Nik amarrena hartuko dut.

Eta seguru nago, egunen batean ziabogaren bukaeran aurkituko gara. Aldatuta, eta bide zabalago batean. Inurrien eta amarren mundu zabalean.

2004ko ekaina, Argia