Estreinaldia

Ez ditut estreinaldiak maite. Emankizunaren kalitateari erreparatuz gero, ez ditut estreinaldiak maite. Egia da gure sorkuntza prozesuak luzeak izaten direla, eta gogo handia izaten dugula antzezlana publikoari eskaintzeko; gogoa eta beharra. Pertsonaiaren azalean sartu eta ikusleari aurkezteko. Pertsonaia orduan hasten baita bizitzen. Publikoarekiko harremanetik existitzen da pertsonaia.

      Eta lehen aldia, beti da berezia. Orain aktoreak pertsonaia partekatu behar du, publikoari ere leku bat utzi behar dio. Obraren erritmoa lehen egunean berezia da, lehen aldiz partekatzen duzulako publikoaren barrea edo negarra, publikoaren arnasa. Denak hartzen du beste dimentsio bat. Eta orduan, lehen aldia denez, ez daukazu neurririk eta zaila da gozamenez eta plazerez bizitzea. Ikusteko orduan ere berdin gerta daiteke. Estreinaldi bat ikustean, aktoreen urduritasun eta tentsioak agerian geratzen dira. Antzezlanari normalean aurrerago hartuko duen arrasto eta heldutasun hori falta zaio.

      Gorroto ditut estreinaldiak. Hainbeste denboran niretzat zelati eta artatsu gorde dudan pertsonaia saltzen dudalako gorroto ditut estreinaldiak. Pertsonaiak jada nirea izateari uzten baitio eta publikoarena izatera igarotzen da.