Ez daukat ezer esateko

      Udaberriak beti aldaketak ekartzen dituela dirudi. Egindako bidearen autokritika eta gogoeta egiteko garaia da. Bakoitzak eta guztiok begiratzen gara ispiluaren aurrean. Atzera begiratzen dugu, aurrera eta erdira. Egun batzuk lehenago mila gauza esateko irrikatan nengoen, mila gauzari garrasi egiteko beharrarekin. Bizitzaren bizkortasun orokortuak urgentziarekin bizitzera eramaten ninduen. Eta orain, udaberriak lorea eskatzen du, eta lorea bilatu beharra dago. Irten edo ez irten. Bakoitzak bere totema aurkitu behar du, edo bere tristezia, edo bere maitasuna edo bere bizitza. Hemendik aurrera, inurriak bezala bi gauza landuko ditut: nire bizitza eta nire artea. Ez daukat dudarik, baina hala ere, kontraesanez josita nago. Ez daukat ezer esateko, baina bai egiteko. Lana egin beharra dago, Bizitzeko, eta landu beharra dago, Artea. Atzean, tartean edo aurrean. Behean, erdian edo goian. Espazioan eta denboran. Hausnarketa eta senaren laguntzaz ondoko printzipio hauek lantzen hasi naiz: arnasa (energia), adi, indar, jausi/jauzi eta oreka. Eta lan honek, barrura begiratzea exijitzen du. Ez ditut gauza asko argi, eta argi ez edukitzeak, bilatzen jarraitzeko beharra eta borondatea ematen dizkit. Eta... ez daukat ezer gehiago esateko.

2004ko apirila, Berria