Organikoa

Ezagutzen ditudan teknika, metodo edota sistema guztiek gauza bera bilatzen dute aktorearengan. Eszenan dagoena organikoa izatea, hots, aktorearen organizitatea.

      Eszenan dagoen aktoreak bere energiarekin bizia hedatu behar du. Gorputza eta bere atalak ezin dira hilda egon. Larrua jotzean, gorputzeko atal guztiekin sentitu behar den moduan. Eta ez bakarrik eskuekin edo buruarekin. Buruko ile puntetatik hasita oineko behatz txikira arte sentitu behar da, bizi behar da.

      Sarritan gertatzen da, eszenara ateratzen garenean, bat-batean gure gorputzak ortopedikoak bilakatzen direla. Ikuslearen begiradak shock batean bezala utz gaitzake. Ikusleriaren energia oso indartsua da, eta guri dagokigu indar hori bideratzea.

      Jar ditzagun eszenan lau aktore eta animalia bat; txakur bat adibidez. Publikoak nori begiratuko dio? Txakurrari. Guztiok egongo gara txakurraren mugimenduari begira. Zergatik? Ez dakigulako zer egingo duen. Txakur hori hemen eta orain dago. Eta horrek ematen dio indar berezia eszenari. Hori da aktore batek lortu behar duena. Hemen eta orain egotea, bizirik egotea, organikoa izatea, animalia bat bezala.