Laugarren horma

Agertokia eta publikoaren artean dagoen pareta imajinarioari deitzen zaio laugarren horma. Muga ikusezin honek aktoreak edo kasu honetan, pertsonaiak ikuslearekin duen harremana finkatzen du. Harreman hau obraren ezaugarrien araberakoa izaten da. Hiru eratakoa izan daiteke. Lehena, publikoarekin harremana zuzena da; laugarren horma ez da existitzen. Bigarrena, ikusleari zuzentzeko lizentziak hartzen dira, eta laugarren horma puskatzen da lizentzia horien barruan. Eta hirugarrena, publikoa existituko ez balitz bezala jokatzen da. Dena kutxa beltzaren barruan gertatzen da eta ez dago inolako interlokuziorik publikoarekin.

      Baina berez, hoberena, laugarren horma hori haustea da. Nola egin? Aurrera begira zaude eta zure pertsonaiak itsasoa ikusten du. Zure zeregina aktore bezala, ikusleari itsasoa ikusten ari zarela sinetsaraztea da. Agian, aurrean duzun ikusleari begietara begira bazaude, ikuslearen begi horiek dira itsasoa. Hor jada ez dago laugarren hormarik, ikuslearen eta pertsonaiaren arteko komunioa baizik. Hari mehe eta ikusezin bat eta ez zementuzko horma bat. Antzerkia zerbait bada, komunikazioa delako.