Saguzarrak lotan daude

Jon Gerediagaren Yuri Sam. Otoitza antzezlana poema honekin hasten zen:

Ixo!, Ixo! saguzarrak lotan daude

amets erotikoak franko dituzte saguzarrek eta

ixo! arren, lotan daudela.

Zeintzuk dira haien begiak,

begi xume itsuak badituzte,

begiak.

Zein da haien norabidea

noraeza ez bada,

noraeza.

Zein da haien iparra

hegoak ez badira,

hegoak.

Zein da haien metafisika,

metafisikarik badute,

ez badute.

Ixo! Saguzarrak lotan daude.

Poema horren off-eko ahotsa pertsona berezi batek egitea nahi nuen, eta aukeratu nuen pertsona berezi hori Mikel Laboa izan zen.

      Donostiako Costa Vasca hotelean finkatu genuen hitzordua. Bazirudien konspiratzen ari ginela, izan ere, hallean ordu berean ezker abertzaleko mahai nazional guztia agertu baitzen. Ai ama! Baina ez zen hitzordu bera!

      Mikel agertu eta denbora luzea eman genuen hizketan. Ez dakit zergatik, baina Lekeitio aipatzen zidan etengabe. Gerra garaiko Lekeitio. Nola ikusi zituen gerra hegazkinak Gernikara bidean. Izua. Eta gero testuari begiratzen zion eta bista maputxeen idatzietara joaten zitzaion.

— Zer da hau? —galdetzen zidan.

— Mapudungun da —erantzuten nion nik— maputxeen hizkuntza.

— Eta zer dira?

— Ba, hango matxiek (xamanek) egiten dituzten otoitzak.

— O! —harriduraz begiratzen zuen testua eta ahots altuan irakurtzen hasten zen— Chachai chau ngenechen, Theffa thamí kethran… —Lekeitioak bezalako beste pieza bat egiteko bidea aurkitu izan balu bezala.

Poemaren grabaketa egin zuen eta, gainera, sehaska-kanta bat balitz bezalako abesti bat osatu zuen. Izugarri ederra. Opari bat egin zidan, egin zigun. Eta betiko eskertua egongo natzaio.