Furgoneta II

Erabakigarria izan zen antzerki klasikoa uztea. Erabaki horrek nolabait nire bidea markatu zuen. Bira utzi baino lehen, Andrea D’Oricco ekoizleak hurrengo proiektuan parte hartzeko gonbita luzatu zidan. Miguel Narrosek zuzenduko zuen Luigi Pirandelloren Sei personaggi in cerca d’autore (Sei pertsonaia autore baten bila) muntatu behar zuen eta nik parte hartzea nahiko lukeela esan zidan. Proposamena karamelu bat zen, baina hautua egina nuen jada.

Jan Potocki idazle poloniarraren Le Manuscrit trouvé a Saragosse (Zaragozan aurkitutako eskuizkribua) eleberrian oinarritutako antzerkiko egokitzapena egin zuen Francisco Nieva dramagileak eta Francisco Vidal arduratu zen gu zuzentzeaz. Nik, Don Alfonso de Worden y Gomelez protagonistaren papera jokatzen nuen, eta jokalarien zerrenda laborategian ibilitako aktoreok osatzen genuen. ^[11] Hasiera batean, irakurketa dramatizatu gisa aurkeztu genuen William Layton Laborategian, baina Francisco Vidalek Javier Garcimartin aktore eta ekoizlearekin elkartu eta taula gainera eramatea erabaki zuen. Antzerki klasikoa uzteko arrazoietako bat hau ere izan zen. Francisco Vidalek paper protagonista egiteko aukera eman zidan, baina antzerki klasikoan nuen lanarekin ez zenez bateragarria, bien artean aukeratu behar izan nuen. Antzerki klasikoan egiten nuen lanarekin konparatuz, erronka artistikoa erronka ekonomikoa baino interesgarriagoa iruditu zitzaidanez, Nievaren pertsonaia egitea erabaki nuen. Bidegurutze bat zen eta handik aurrera erabakiak hartzea gure ofizioaren parte garrantzitsua zela ikasi nuen. Bizitzan bezala.

      Gogoan dut estreinaldi eguna. Inoiz ahaztuko ez dudan egun horietako bat. Orduan, Alto del Arenal metroaren inguruan bizi nintzen, Vallecas herritik hurbil. Gogoratzen dut teatrorako bidea. Autoz nindoan, puztuta. Nire barnean kabitu ezinik. Kalean zihoan jendea begiratzen nuen. Haiek ez zekiten egun hartan nik estreinaldi handia izango nuenik. Munduaren zilborra nintzela sentitzen nuen. Beste ezerk ez zuen inporta. Humanoak eta humanitatea noraezean, eta ni autoan, burbuila baten barruan, antzokira bidean. Gainera, oso lo gutxi eginda nengoen, antzokiaren sarreran kartel gisa jartzeko marrazki handi bat egiteko eskatu baitzidan ekoizleak, eta gau osoa pasatu bainuen hura bukatzen. Ni, hainbat entsegu eta lan egin ondoren, estreinaldirako prest zegoen artista! Gu, ikustera etorriko zirenei dena emateko prest!

      Estreinaldiaren ondoren lehen emanaldiak atera ziren. Parlan zegoen eszenografia, Madril inguruko biltegi batean, eta bertara joan behar nintzen. Furgoneta nik eramango nuen, Ciprirekin txandakatuz. Nora eta… Alacantera! Hura zen gozamena. Errealizatuta sentitzen nintzen, betea. Furgoneta hartu eta han joan ginen, II Muestra de Teatro Español de Autores Contemporáneos jaialdira. Topaketetan omenaldia egiten zioten Francisco Nievari bere ibilbideagatik eta teatroa jendez gainezka zegoen. Txalo zaparrada ederra jaso genuen antzerkia bukatzean, eta emozio indartsu eta eder batek ase ninduen. Egia da, baita ere, borborka sentitzen den emozio honek nire ibilbide profesional guztian lagundu didala. Hor nonbait agertu zaidan indar berezi bat da, antzerkia egiten jarraitzeko ezinbestekoa dena. Sentimendu bat, barne sua.

      Baina sua batzuetan amatatzen da. Zaila da gar hori pizturik mantentzea. Orduan ere antzerki taldearen asmoak eta gogoak ederrak ziren, baina ez genuen emanaldi gehiago egin. Ostia itzela izan zen! Beste teatro mota bat egiteko apustua egin nuen baina ez zitzaidan ongi atera. Gauza bat da egiten duzun horrek merezi izatea eta beste bat egiten duzun horretatik bizi ahal izatea. Merkatuaren munduan sartzen zara eta ohartzen zara inork ez duela zure lana erosten. Eta ez zarela inor. Ez nuen horrekin kontatzen. Furgoneta geldirik dago. Kamusada.