ESKIBEL

 

 

Oh Carol oh, won't you let this flower grow,

Don't kill it Carol.

Oh Carol oh, won't you let this flower grow,

Don't kill it Carol.

Manfred Mann

 

Irakasle izan nintzen garaian izan nuen

ikasle ederrena izan zen,

eszitatu ninduen bakarra,

24 urte nituen nik, 47 berak.

 

Ez nuen ongi ulertu zerk batzen gintuen,

ez dut inoiz ongi ulertu

zerk batu nauen intimitatea

partekatu dudan horiekin.

 

Ordukoan, uste dut bere instalazio poetikoa

zegoela tarteko, halako injustizia bat,

bi seme zeuzkan, zaharrenak ia nire adina zuen,

eta gero bere senar ohiaren arrakala zegoen.

 

Etxe zoragarri bat eraiki zuten elkarrekin.

Jakin gabe, ondotik pasatzen nintzen ia astero

Javirekin Uribarrirako bidean, Bolibarrera

iritsi aurretik, 2010eko ostiral eguerdietan.

 

Garai hartan, etxeko ikusmiraz gozatzeko,

garbigailua eta komuna zeuden miradorera joaten nintzen,

han behean, komentu baten aztarnetan,

katuak egoten ziren eta jaten ematen zien andre bat.

Gorroto nuen gure etxeraino zetorren

kiratsa, leihoa zabaltzean katuek

gora begiratzen zuten, sarraski bila,

nik ura botatzen nien sarritan, uxatzeko edo.

Katuen eta gure etxearen artean

Gasteizko opil goxoenak egiten zituen

gozotegiaren atzealdea zegoen.

Goizean frijitu usaina igotzen zitzaigun.

 

Emakume lasaia zen, azkar ibiltzen denetakoa,

Eskibelerako zidorra erakutsi zidan,

sabai altu-altuak zeuzkan etxeak,

bere seme zaharra ikusi nuen aldi bakarrean

hango sofan nengoen.

 

Maitalearen ama logelara sartu zen behin,

larrutan bukatu berri genuen,

lotan geundelakoan egin zuen alde.

Ezinezkoa zen jakitea

garraxika entzun ote gintuen ala ez.

 

Irakaspenez jositako uneak izan ziren:

ezagutzen zuen patxada,

bestea presente izatea,

zer den bizitzarekin segitzea

partekatzen duzun hori

bikotekideak zapuzten duenean

maitale batekin.

Ez zuen mundua epaitzen.

Ezin zen jakin azalaren barruan

minik bazuen ala ez,

aurrera segituko zuela

ikusten zen.

 

Muxukatzen nizkion bularrak

dutxan, ohean, sofan.

Hori zen bereziki elkarri

egiten geniona, baina arrastoa

beste nonbait zegoen.

Ez zegoen ikusi genuen

hildako sugandila lehortu hartan,

ezta Armentiako basoan ere.

 

Ez genuen mapa afektibo

berririk asmatu,

arduratzen ginen bestearen eztarriaz, usainez,

bizkarreko mina zer moduz zihoan galdetzeaz.

 

Gure soinu banda neu jaio

baino zazpi urte lehenago idatzi zen

eta garaian ez nuen

ez erramurik ez ezkairik

erabiltzen sukaldean.