GURE ZAKURRA

Zakurrak eskuak miazkatzen zizkion otzantasun seinale gisa, kaleko zakur askearen bizitzari uko egitearen behin betiko seinale gisa, zegoen eta etorriko zen guztiaren onarpen seinale gisa.

Vasili Grossman

Institutuan izan genuen

Historia irakasle onena izan zen.

Izan genuen irakasle on

bakarretako bat, gainera, mendebaldekoa.

Bazen berari buruzko mito bat:

zakurra hil zitzaionean

baimena hartu zuela, tristurak jota.

Iseka egiteko motibo bat iruditzen zitzaigun:

nola egon zitekeen hain goibel

zakur ziztrin batengatik.

Orain etorri zait gogora, Gabonen atarian,

Lua sabel eta maskuri hustera atera,

eta negarrez hasi naizenean pentsatzen,

egunen batean, ez dela gure artean egongo.

Zakur bat da, zuria eta bastarta Laika bezala,

Belka eta Strelkaren orbitakoa,

kaleko zakur bat, beldurtia, ez ur zakurra

ezta artzaina ere. Sagu-zakur bat,

begirada tristeko izaki lasterra.

Sarritan karga gisa tratatu dugu:

Norenean utziko dugu oporretara joatean?

Eta uste dugu berarentzat dena garela.

Etxean sakelakoa utzi,

euripean kaputxa jantzi,

Iratxe eta Fitero monasterioen arteko

izenik gabeko plazetara joan.

Entzun ipod zaharrean Rosaliaren

Yo x Ti, Tú x Mí ala Suaren Cliff.

Negarrez ari naiz zure galeran

pentsatzeagatik. Egia esan, gerta daitezkeen

gauza lazgarrietan laztura txikiena

sortzen didana da.

Entzun Fernando de Noronha

Vincent Delermena:

         Galdera mordoa egiten zenizkidan,

         hegazkinak, maitasuna, izar iheskorrak.

         Eta gaur gauean hitz egiten didazu

         mendi hegalean...

Lua askatu, eutsi, txistuarekin deitu.

Auzokidea atarira iritsi, zigarrokina lurrera

bota, zapaldu, eta bere eraikinera sartu da.

Ibilian jabetu naiz uzkia narritatua dudala,

ez nekien hemen esateko modukoa zen,

baina Gabriel Arestik ez ote du bere

odoluzkiaz hitz egiten poema batean.

Negarrez ari naiz ez dudalako nahi

gure zakurra, inoiz, hil dadin.