NIRE AUZOKIDEEN HERIOTZAZ

Batzuetan gure auzokideen

heriotzarekin egiten dut amets.

Afera erabat logistikoa da,

nik maite ditut Miren eta Juan,

auzokide maitatuak maitatzen

diren modu horretan, jende zintzoa dira.

Ez dut ezer txarrik nahi haientzat,

ez zaizkit auzokide hobeak okurritzen.

Beroak dira tratuan baina ez dira astunak.

Gainera, Juan da, lehenengo solairuko Koldorekin,

oraindik hitz solteak soilik esaten

dituen gure alaba eta ni neurekin batera,

eraikineko euskaldun bakarra.

Galera handia litzateke, beraz, gure akustikan.

Batzuetan haien heriotzarekin

egiten dut amets zeren gure etxeak

soilik 67 metro koadro dauzka.

Gela guztiak dira txikiak, bereziki komuna.

Bururatzen zait auzokideen

etxea ere gurea balitz liburuak eta idazmahaia

dauzkagun gelako horma behera bota genezakeela,

geratuko litzatekeela halako egongela elegante bat,

gure oraingo bi gelaren tamainakoa-edo.

Eta, gero, beren logelaren eta egongelaren arteko

horma ere bota genezakeela eta horrela geldituko

litzatekeela gela txukun bat non liburuak

patxadaz izango genituzkeen gure etxe bikoiztuan.