142

Fentaniloa

Irati, nork pentsatuko zukeen zure paseo-laguna

bizi-lagun izango nuenik laster?

Mauk lagundu zidan zutunik jartzen urtegian

:

heriotza bi gehiegi dira baso bakar baterako.

Hala ere, beste zerbaitek ere lotu gaitu

zu eta biok hasieratik

:

letra batek, guretzat zena

burdin adurra harrian,

             ipurtargia kolkoan,

                               fentaniloa odolean.

Wakoskiren pena ukitu genuen, bai zuk, bai nik.

Baina bakardadearen bioleta puta haiek

heriotzarenak bihurtu ziren zuretzat.

Dena den, poetisa,

ez zeneukan barneratuta oinarrizko premisa

:

olerkari oro beti egoten da bakarrik,

bere bankisan.