Tropoak, tranpak eta heteronimoak

Berriatura iritsi baino lehen, Ondarroa eta Lekeitio arteko bidegurutzean dagoen Plazakola auzoan nire lagunek antolatu zuten festa batean erabili nuen lehen aldiz Ander Lipus izen artistikoa. Gau hartan hainbat ekitaldi ezberdin zeuden: Jose Pablo Arriaga eskultorearen gogoetak proiekzioen bidez, Ondarroako Txo kolektiboaren performancea, Anari eta Dut taldeak eta antzerkia. Sarah Saghik idatzitako Un minuto estreinatu behar nuen, eta publikoarentzat prestatutako eskuorrian, talde profesionalek egiten zuten bezala, fitxa artistiko eta tekniko bat osatu nahi nuen. Idazlea, argi zegoen: Sarah Saghi. Afixarentzako marrazkia Mireia Jovellar markina-xemeindarrak egin zidan. Beste guztia, nik. Beraz, izenak asmatu nituen. Zuzendaria Iñigo Ibarra zen, eta aktorea Ander Lipus.

      Fernando Pessoaren zale amorratua nintzen. Garai batean tentatua egon nintzen Joseba Sarrionandiak itzulia zuen Marinela testua taularatzeko. Pessoak liluratuta ninduen, eta are gehiago bere izenen jolasak: Alberto Caeiro, Alvaro de Campos, Bernardo Soares eta Ricardo Rei. Gugan dauden pertsona ezberdin eta kontraesanezko guztiak bizitza batean sartzearen ideia hori beti egin zait erakargarria.

      Iñigo Ibarrak ez zuen indar nahikorik sortuko zuen abentura berriari heltzeko, eta orduan asmatu nuen Ander Lipus izen artistikoa. Lipus nire Madrilgo Eric lagunaren abizena zen. Bestalde, andere hitza gustatzen zitzaidan. Ander izena jartzea erabaki nuen. Ander Lipus. Bazen Iñigo Ibarra baino zerbait hobea. Iñigoren konplexu, arrangura, amets, ego eta hego, guztiak segada batean saihestu nituen. Tranpa bat eraiki nuen. Tropo bat.

      Baina horrekin nahikoa ez eta Pessoa bezala heteronimoak erabiltzeari ekin nion. Ekintza Zuzena aldizkarian idazten hasi nintzen teatroaz eta Enrie Kagots ezizenaz sinatzen nuen, erakusketa eta instalazio batzuk egin nituen eta Augusto Cromlech sinatu nuen. Eta horrela beste hainbat: Irr Buru, Eneko Arbe, Hank Klee… Ez nintzen aspertzen eta nia astintzeko modu dibertigarri bat zen.

      Anonimatuak txunditzen ninduen. Eta Bilbok ere bai.