Benetako eszena bat

Farrah Fawcettek eta James Russok jokatzen zuten Marjorie eta Joeren pertsonaiak Robert M. Young zuzendutako Extremities filmean. Interpretazioko klasean geunden, eta Sayo Almeida eta Xegun Altolagirre Txetxu ari ziren film horretako eszena batekin lanean.

      Joe pertsonaia maskulinoa bortxatzaile bat zen. Marjorieren etxera sartu eta hau Joeren intentzioez konturatzen zen. Tentsio handiko eszena hori sortu behar zuten bi aktoreek pertsonaien paperean sartuta. Behin eszenako eszenografia, atrezzoa eta jantziak prestatuta, Txetxu eta Sayo lanean hasi ziren.

      Inprobisazioaren hasiera lasaia zen, baina bat-batean Sayoren pertsonaia, Marjorie, zerbait arraroa susmatzen hasten zen Joeren portaeran. Ohartzen zenean Joek bortxatu egin nahi zuela, Marjoriek (Sayok) ihes egitea lortu zuen eta laborategian zegoen balkoira atera eta oihuka hasi zen, Jacinto Benavente plazan zegoen jendeari laguntza eske.

— ¡Socorro! ¡Socorro! ¡Ayuda, por favor!

Joek Marjorie kolpatu eta berriz indarrez gelara sartu zuen, plazan zegoen jendeari eskuarekin lasaitzeko keinuak eginez eta ezer gertatzen ez zela esanez. Berriro barruan, eszenarekin jarraitu zuten. Joeren jarrera larderiazkoak Marjorieren etsipenarekin kontrastatzen zuen, eta eszenak aurrera egin ahala sentitzen zen bukaera bortitza. Joe (Txetxu) oharkabetu egin zen eta Marjoriek (Sayok) berriz ihes egitea lortu zuen. Balkoira irteteko atea kristalezkoa zen eta Marjoriek guztiz irten aurretik Joek lortu zuen eskua atean jartzea ez ixteko, eta bien kontrako indarraren eraginez ateari kolpe siku bat eman zion, kristala mila puskatan hautsiz eta besoan izugarrizko ebakia eginez.

      Eszena gelditu eta denak Txetxuren eskua ikustera joan ginen. Ebaki nahiko sakona zeukan eta odoletan zegoen. Nahaspila horretan, itsumustuan Polizia azaldu zen. Oihuak entzun zituztela, norbaitek abisua pasatu ziela eta ea zer gertatzen zen galdezka. Txetxu odoletan zegoen. Eta gu poliziari lasai egoteko esaten. Ez zela ezer gertatzen. Antzerkia zela. “Antzerkia?”, esaten zuten poliziek. Eta Txetxu odoletan blai. Uniformedunak konbentzitzea ez zen batere erraza izan. Polizia baten eta asto baten burugogorkeria beti maila berdinean jarri izan ditut. Baina, azkenean, lortu genuen poliziak ere lasaitzea eta irri batekin agurtu genituen. Bitartean, Txetxu anbulatoriora eraman zuten. Benetakoa edo gezurrezkoa, La Lupek kantatuko lukeen bezala, “bizitza bera antzerki hutsa da”.