Iraultza isila

Bada jende bat zalaparta maite duena. Su artifizialak maite dituena. Irabazi egin nahi duena. Ez dakit zer, baina irabazi. Bada jende bat handia izan nahi duena, unibertsala, kolosala, galaktikoa. Bada jende bat izarren dirdira bilatzen duena, dirdira horrek une labur bat besterik irauten ez duela jakin gabe. Bizitzako beste istant guztietan amatatuta biziko balira bezala. Eta nik ez dut dir-dir egiten duen izarra izan nahi. Ez dut handia izan nahi. Ez dut hain modan dauden balore horietatik ezer nahi. Lehiakortasuna, arrakasta, famatua izatea, diru gosea, arriskutsuak iruditzen zaizkit. Gizartean eragin bat, zartako bat, bizi bat sortu nahi dut. Nire herrian, nire lurrean marka bat, arrasto bat utzi. Esker ona baino gehiago begirunea da jendearengandik espero dudana. Gure ofizioarekiko errespetua. Besterik ez.

      Gure bidea malkartsua da, gogorra eta ederra aldi berean. Gure bidea taldean oinarritzen da. Gure bidea inurrien bidea bezalakoa da. Poliki-poliki aurrera doana, baina beti modu isilean, modu diskretuan.

      Teloia jaitsi eta jende guztia antzokitik ateratzen denean, kamerinoko isiltasunean ispilura begira jartzen zara aurrez aurre. Erantzunik gabeko galderak. Laneko eskularruak jantzi eta desmuntatze-lana hasten da, furgoneta zain daukazu beste herri batera joateko. Beste arrasto bat uzteko.