MODULAZIOAK

Nola laranjak sasoiaren amaieran,

azala idortzen zaigun heinean

zaporetsuago gara geu ere;

ugaritu zaizkien pipiten antzera

—fruitu ororen legera—

hasten gara isurtzen haziak

denboraren hondora.

Zerbait esan nahi, zerbait utzi;

irabaz litekeen borroka bakarra.

Lanbrotutako bailaretan

lepoa tenkatuz ostarte bila

helburuek astun bilaka gintuzten

garaietatik ihesi,

dagoeneko mina ahaztu duten

orbanak egurasteko

—antizikloiak dabiltza pantailan—.

Zimurren uhinpeko naufrago,

mundua koloretsuago

bilakatzen da deblauki.

Non zeuden alga gorrikara hauek,

goroldioaren berde kuaternariokoa,

egunsentiaren zilar zaharra?

Noiz ikasi dute begiek ikusten?

Arnasaren urtaroak iraungi ahala

askapena den paisaiak

isiotu ote ditu?

Xerloak urdindu ahala

gero eta biluziago

gustatzen zait dena,

azalorea urdaiazpikorik gabe,

adiskidantza ponparik gabe,

programarik ez amodioan,

tragediarik ez despedidetan.

Leiho bat, eta argia.

Edo gau bat, eta soinu haiek.

Amets guztien erlastura iristean

koloreen eztanda basatiaren erdian.