AMODIOAREN LABURPENA

Paradisuaren lehen eguna zinen niretzat,

basoan sigi-saga datorren

errekastoaren freskura berdotsa,

eguneko lehen aparra

gau luzeenei amorruz

erantzuten dieten

oilarren haurtzaroan.

Paradisuaren lehen eguna

25 urteko etenaldiaren ostean,

muxuak esan

eta hitzak mihiarekin

gorputzean idazten zenizkidanean,

nik agindutako binomioei

—poliki, leun, azkar, gogor—

jaramonik egin gabe.

25 urtetan zinera lehen aldiz

eta zu han,

ilunpean ere,

niretzat egunsenti.

Zenbat urte itsasotik aparte!

Bisigu bat Xixariorenean,

eta zu paradisua atontzen,

lehen otoitzaren goiz-alban

hondartza hutsean paseatzeko,

dena guretzat eta

beste izakirik ez

gau haren munduan.

Lehen aldia, 25 urtetan,

larrutan lasai egiteko,

eperik —eta agian begiralerik—

gabe, eta gu,

paradisuaren lehen egunean

soinekorik gabe altzoan.

Gerezi umelak ahoan,

ardoa, kopa ahitzerainoko

zurrutadetan,

olioa azalean,

sartu nahian datorren egunari

jaisten diogun sareta

zoriona luzatuz,

luzatuz,

eta zu eta ni,

paradisuaren lehen egunean.