DIASPORA

Distira hartatik, itzal hau.

Eguzki izpi batzuengatik

bizitza osoa lanean

—pisu hura kostan,

handiuste pobretuen urbanizazioan—.

Mundu zatituan

sexu gose asegaitza,

disoziatua.

Pentsatzen hasten naizenean

uzten diot itsasoa ikusteari.

Baina bada une bat

gogor ibilian noalarik

gogoetak desagertzen direna.

Zorion oharkabea.

Nola egin duzun ere ez dakizu.

Berriro itzultzen direnean

konturatzen baitzara

haiek gabe egon zarela,

ondo zeundela aitzintxe.

Zer gertatu zaigu?

Nola kontatu?

Jakingo balute benetan

nolakoa naizen!

Noiz arte ezkutatu?

Ez gara goizero

danborra jotzen zuen indio hura,

bere arimari deika,

gauaz urrun joan balitzaio ere.

Ohitura dugu oroitzea

zer garen besteentzat,

zer esan dezakegun eta nola

erabakia daukan mundura

egokitzeko goizero.

Hitzek pentsatzen gaituzte,

eta ez alderantziz,

gure aurka erabili den botereak

gutaz egin duena errespeta dezagun.

Geure diaspora gara,

iraganera hiltzen,

goizero orainera jaiotzen

ikasi arte.