ELKARTZEKO ORENA

Zure laztanen truke, maitea,

batere zalantzarik ez nuke,

enbata eta kazkabar-jasak

zeharkatuko nituzke

zure begiradaren abegian

pausaleku, babes eta

suaren bila.

Zure muxuen truke, maitea,

merezi luke dena,

tren bat galtzea,

elurte luzeenak abaildutako

negua itxarotea,

ezpain busti

ihintzari irekiak

hurbiltzen ikusteko,

urrundik datorrenak

nola desio duen

tximiniaren beroa.

Eta noizbait balego libre

zure bihotza, maitea,

eta nireak askatuko balitu

iragan-xuxurlen zama guztiak,

sahats baten azpian

elkartuko ginateke, apika,

lehen loreen lurrinean,

bi papogorri ginateke,

bi hosto more,

edo ortzadar betearen kolore

gure begirada seinduetan.

Zu eta ni, besterik ez,

bi izaki xume edo erraldoi,

lehen ezagutzaren egunetik

maitatzearen biluztasunera

dagoen bidaia infinitua

—itxarotea itxaropen bakar—

burutu dutenak.