BAKARDADEAREN AROAK

Hamazazpi urterekin

deserrotua izan nintzen arte

ez nuen jakin

nor nintzen oso ziur.

Zertarako, norentzako.

Obeditzea neure burua

galtzea zen,

baina ez obeditzeak

haserre-trumoia zekarren.

Hamazazpi urterekin arroztu

eta bat-batean gorpuztu

egin nintzen

munduarekiko,

original,

sortzetik aske,

eta era berean

patu kolektibo

baten aldarteko.

Nor garen

ziur daukatenen

ondotik urruntzea da

zorionaren bide bakarra.

Horretan datza

gure jarrerak xehatu

nahi dituztenen monopolioa:

dohakabe saldo izanen den jendartea,

aiseago birrintzeko

interes batzuen menera.

Ai! zer plazera zeru

urdin baten freskuran

zure jiteko lagun bat,

edo bi, unibertsoa eskura,

ardoa edanez arratsaldea

iraungitzen ikusteko.

Bakarrik egoten ikasi duenak

badaki besteekin ere egoten.

Zorion inposatua ukatu zuenak

dontsuago izanen du berria.

Deserrotu dena izanen da aske

jende asea izutzeko moduan.

Ez baikara inorenak,

orainarenak ez bada.