Poesia kaiera
Aurkibidea
Aurkibidea
Mendiek
Emakume erraldoiak balira bezala okupatzen dute
arratsa:
harrizko eskuak petxuan elkartu
eta bideen muturrei so geratzen dira, isilaraziz
itzuleraren esperantza infinitua.
Mutu hazten zaizkie umeak erraietan
absentearentzat. (Han beheko belek
deitu zioten — edo batailek. Eta azula eta gorria
iruditu zitzaien lurra). Orain, pausoek
hartxintxarrean dagiten ardailak
sorbaldak inarrosten dizkie. Zeruak
xuxurlaka astintzen ditu bere betile zuriak.
Amak. Kopeta altxatu, eta izarren adaxketatik
urruntzen dituzte begi hedatsuak,
noiz jaioko goiz-alba
itxaroaren muturretik
eta noiz jantziko sabel agorrak arrosaz.
1937ko irailaren 9a
Le montagne
Occupano come immense donne / la sera: / sul petto raccolte le mani di pietra / fissan sbocchi di strade, tacendo / l’infinita speranza di un ritorno. // Mute in grembo maturano figli / all’assente. (Lo chiamaron vele / laggiù – o battaglie. Indi azzurra e rossa / parve loro la terra). Ora a un franare / di passi sulle ghiaie / grandi trasalgon nelle spalle. Il cielo / batte in un sussulto le sue ciglia bianche. // Madri. E s’erigon nella fronte, scostano / dai vasti occhi i rami delle stelle: / se all’orlo estremo dell’attesa / nasca un’aurora // e al brullo ventre fiorisca rosai.