Poesia kaiera
Poesia kaiera
Antonia Pozzi
itzulpena: Joannes Jauregi
2025, poesia
64 orrialde
978-84-19570-53-6
Antonia Pozzi
1912-1938
 
 

 

Deserria

 

Itsasotik egotzi zaituzte, umea,

eta ez dakizu nora zaramatzaten

orain, kale biluzi honetan,

larre idortu hauetan,

heldu ezinezko hitzak esaten dizkizute

entzun ezinezkoak

baldin arima biki batek

edo mundu ezezagun batek

ematen badizkizu.

Lanbroa itsaso gainean hegaldatzen da,

bigun, zuri;

ura urdin-arrea zen,

haren azpian argia.

Zeuk ere lo egin nahi al zenuen

lanbrotan

eguzkiak bezala?

Gordea da zure itsasoa, ume:

ez al duzu entzuten nola ari diren uluka

sirenak, aparterik?

 

Eta orain zergatik zaude

negar-zotinka?

Uste zenuen zerbait

izango zela zuretzat

ekarri zaituzten etxe

marguldu honetan?

Negar egiten ote duzu

etxe osoa hutsik dagoelako,

hutsik daudelako kaiola guztiak

lorategi handian

eta ez dagoelako untxi beltz bat besterik,

pareta ondoan,

usainka, usainka, zuri ezer esan gabe?

 

Baina ez al duzu ikusi, ume, kalean zeharreko

sastrakak

zure itsasondoko etxean

hazten direnen berdinak direla

han, itsasoaren bestaldean?

Ez al dakizu gaur gauean

zure etxean

eta itsasoan

eta zugan

isuriko duela zeruak

bere izarrezko negar

betiberdina?

 

Kingston, 1931ko abuztua

 

Esilio

T’hanno strappato dal mare, bambino / e non sai dove ti portino / ora, per questa strada nuda, / per questi prati arsicci, / parlandoti parole che non afferri / e non senti / se da un’anima sorella / o da un ignoto mondo / ti giungano. / La nebbia aliava sul mare, / morbida, bianca; / l’acqua era azzurrina / sott’essa, chiara. / Volevi dormire anche tu, / dentro la nebbia / come il sole? / Il tuo mare è scomparso, bambino: / non senti come ululano / le sirene, sperdute? // Ed ora perché / singhiozzi? / Credevi che ci fosse / qualchecosa per te / in questa casa scialba / dove t’hanno portato? / Piangi perché / tutta la casa è vuota, / perché tutte le gabbie sono vuote / nel gran giardino / e non c’è che un coniglio nero, / vicino al muro, / che annusa, annusa e non ti sa dir niente? // Ma non hai visto, bambino, che le siepi / lungo la strada / erano le stesse / che crescono vicino alla tua casa / di là dal mare? / Non lo sai che stasera / sulla tua casa / e sul mare / e su te / il cielo piangerà / lo stesso pianto / di stelle?