Poesia kaiera
Poesia kaiera
Antonia Pozzi
itzulpena: Joannes Jauregi
2025, poesia
64 orrialde
978-84-19570-53-6
Antonia Pozzi
1912-1938
 
 

 

Urrutiko amodioa

 

Gogoan dut nola, amaren etxean

nengoela, lautadaren erdian,

banuen leiho bat larreetara

ematen zuena; urrutian, basoertzak

Ticino ibaia ostentzen zuen, eta urrunxeago

bazen muino-sail ilun bat.

Ni artean apenas nintzen itsasoa

behin ikusia, baina gordetzen nion halako

nostalgia lakar bat, maiteminduarena.

Iluntze-partean horizontera begiratzen nuen;

begiak erdi ixten; ertzak eta koloreak

betile artetik ferekatzen:

eta zelaitu egiten zen muino-saila,

dardarti, azul: itsasoa bera zirudidan,

eta maiteagoa nuen itsaso benetakoa baino.

 

Milan, 1929ko apirilaren 24a

 

Amore di lontananza

Ricordo che, quand’ero nella casa / della mia mamma, in mezzo alla pianura, / avevo una finestra che guardava / sui prati; in fondo, l’argine boscoso / nascondeva il Ticino e, ancor pił in fondo, / c’era una striscia scura di colline. / Io allora non avevo visto il mare / che una sol volta, ma ne conservavo / un’aspra nostalgia da innamorata. / Verso sera fissavo l’orizzonte; / socchiudevo un po’ gli occhi; accarezzavo / i contorni e i colore tra le ciglia: / e la striscia dei colli si spianava, / tremula, azzurra: a me pareva il mare / e mi piaceva pił del mare vero.