Poesia kaiera
Poesia kaiera
Antonia Pozzi
itzulpena: Joannes Jauregi
2025, poesia
64 orrialde
978-84-19570-53-6
Antonia Pozzi
1912-1938
 
 

 

Patu bat

 

Argiek eta aterpeek

bidegurutzeetan

lagunei deitu zieten.

 

Zuri,

haizeak bistaratutakoa geratzen zaizu,

bide zurbil bat gauean:

zure egarriari,

uharka datorren ur lasterra;

pertsona nekatuari,

loaldi batean berritutako

bazka-belarra.

 

Norbere sutan murgildurik

gizaki bakoitzak

amore ematen dio bizitza bakarrari.

 

Mantso zabiltza,

bokalerik gabeko ibaia bezala,

eta zure ibilian ezin konta ahala

bizitzaren — izar libreen

argi zilarkara dardaratzen da orain:

eta zure nekeari

ez bazaio irekitzen aterik,

bueltan jasotzen baduzu

pausoz pauso zure aurpegiaren pisua,

zurea bada

min soila baino gehiago den hau,

zure mendien basamortu aratzean

bakarrik ibiltzearen zorion hau,

 

orain onartuko duzu

poeta zarela.

 

1935eko otsailaren 13a

 

Un destino

Lumi e capanne / ai bivi / chiamarono i compagni. // A te resta / questa che il vento ti disvela / pallida strada nella notte: / alla tua sete’ / ‘la precipite acqua dei torrenti, / alla persona stanca / l’erba dei pascoli che si rinnova / nello spazio di un sonno. // In un suo fuoco assorto / ciascuno degli umani / ad un’unica vita si abbandona. // Ma sul lento / tuo andar di fiume che non trova foce, / l’argenteo lume di infinite / vite – delle libere stelle / ora trema: / e se nessuna porta / s’apre alla tua fatica, / se ridato / t’è ad ogni passo il peso del tuo volto, / se è tua / questa che è più di un dolore / gioia di continuare sola / nel limpido deserto dei tuoi monti // ora accetti / d’esser poeta.