
Aurkibidea
Aurkibidea
Patu bat
Argiek eta aterpeek
bidegurutzeetan
lagunei deitu zieten.
Zuri,
haizeak bistaratutakoa geratzen zaizu,
bide zurbil bat gauean:
zure egarriari,
uharka datorren ur lasterra;
pertsona nekatuari,
loaldi batean berritutako
bazka-belarra.
Norbere sutan murgildurik
gizaki bakoitzak
amore ematen dio bizitza bakarrari.
Mantso zabiltza,
bokalerik gabeko ibaia bezala,
eta zure ibilian ezin konta ahala
bizitzaren — izar libreen
argi zilarkara dardaratzen da orain:
eta zure nekeari
ez bazaio irekitzen aterik,
bueltan jasotzen baduzu
pausoz pauso zure aurpegiaren pisua,
zurea bada
min soila baino gehiago den hau,
zure mendien basamortu aratzean
bakarrik ibiltzearen zorion hau,
orain onartuko duzu
poeta zarela.
1935eko otsailaren 13a
Un destino
Lumi e capanne / ai bivi / chiamarono i compagni. // A te resta / questa che il vento ti disvela / pallida strada nella notte: / alla tua sete’ / ‘la precipite acqua dei torrenti, / alla persona stanca / l’erba dei pascoli che si rinnova / nello spazio di un sonno. // In un suo fuoco assorto / ciascuno degli umani / ad un’unica vita si abbandona. // Ma sul lento / tuo andar di fiume che non trova foce, / l’argenteo lume di infinite / vite – delle libere stelle / ora trema: / e se nessuna porta / s’apre alla tua fatica, / se ridato / t’è ad ogni passo il peso del tuo volto, / se è tua / questa che è più di un dolore / gioia di continuare sola / nel limpido deserto dei tuoi monti // ora accetti / d’esser poeta.