Oinutsik

 

Gure buru gainean eguzkia

                          suzko

                   turbante bat da.

 

Lur itxiak

          gure oin biluziak janzten ditu.

Baserritar bat

          bere mando zaharra baino hilago

                            gure ondoan.

Gure ondoan? Ez.

                    Sutan dagoen

                              gure odolean.

 

Bizkarra anekarik gabe.

Ukabila zartailurik gabe,

zaldirik, autorik,

                    zaindaririk gabe,

herrixkak zeharkatu ditugu, hartz-gordelekuak,

                                         lur zingiratsuak,

                                         mendi biluziak.

 

Horrela paseatzen gara lurralde hauetan.

Behi gaixoen

          begi hezeetan

eremu harritsuen ahotsa entzuten dugu.

Lurrak golde beltzei

          urrezko ziri-hatsa

                    ukatu egiten diela

                              ikusi dugu!

 

Ez ginen ibili ametsetan paseatuko bagina bezala.

                                        Ez.

Beste simaur bat iritsi zen simaur baten ondoren.

Horrela aurkitzen ditugu lur hauek.

 

Guk

      ondo dakigu

                        zein den

                        herrialde honen nostalgia.

Nostalgia hori

                    lerro eta zeinuetan adierazten da

                    materialista baten garuna bezala.

Nostalgia honek badu materia!

Etxe

       baxuek

                  kopetilun

                  sator-zulo diren kaleen gainean

                  lo egiten dute kuzkurtuta.

 

Turbante brodatuak daramatzaten horiek

                  begi diabolikoak dituzte

                  eta tortolen hitzak.

Dendetan esertzen dira hankak gurutzatuta.

Haien aurrean

                  apurtutako abarketetakoak.

Guardia

            memelo batek

                                 gidatuta darama

soroan elkar maite zuen bikote bat.

Herriko kafean

                      aitona zahar bizarzuriak

                      azentu sakonez xuxurlatzen du bere otoitza

                      eta aurpegira tu egiten dio

                      pasatzen den bikoteari

zerbitzari nerabeari desioz begiratzen dion bitartean.

 

Horrelakoa da

malenkonia hiri honetan,

lo-usain garratza isurtzen duen marmita

erromantikotasunik gabea.

Bi hitzetan

                laburbiltzen den

                                        nostalgia

                                        du arimak:

 

                                                                  lurruna!

                                                              elektrizitatea!