Akidura

 

 

                                      Pour tout homme, il vient une èpoque où l'homme languit.

                                                 Proverbe

 

                                      Il faut d'abord avoir soif…

                                                Catherine de Medicis

 

 

                           I

 

Ez naiz aldarte onean iratzarri,

esnatu orduko betiko gogoeta malenkoniatsuak,

gogo nahasiz egin dut amets…

(ez nenbilen ederki, baina

ezin nuen atera handik).

Eta gaua iristen zenean pentsatzen nuen

mundu hau itsasoa bezalakoa dela.

 

Arratseko itsas kirrua ekarri nuen gogora.

Han txaluparia, neke aurpegiz, ezbaiko arraunketan,

harraparirik den edo ez zer suman,

uraren azalari zorrotz begira doa.

 

 

                           II

 

Lehen pentsatzen nuen

amodiozko poema bat zaborraren parekoa zela.

 

Orain ordea amodiozko poemak idatziz,

nago horiek egitea merezi duela.

 

Hala ere, oraindik tarteka desira izaten dut

amodiozko poemak baino idazteko zerbait hobea.

 

Ez dakit zuzena den ala ez nire grina hori, baina

hori pentsatzea beste biderik ez daukat azken finean.

 

Batzuetan horrek amorrua ematen dit,

eta uste gabean itxaropena sortu ere bai.

 

Lehen pentsatzen nuen

amodiozko poema bat zaborraren parekoa zela.

 

Orain, ordea, ez naiz gai

amodioarekin amets egiteko baino.

 

 

                           III

 

Hori neu ustela naizelako den edo ez

nola jakingo dut.

 

Beso zuztarrak hartuak dizkit nagiak.

Gaur ere eguzkia diz-diz, ortzia urdin.

 

Beharbada, aspalditik neure kabuz

maneiatzeko gauza naizen bakarra alferkeria hauxe izango zen.

 

Neurekin nituen igurikapen baikorrak ere,

nagikeria horren baitan neuk gizendutakoak izan litezke.

 

Ai, hau da hau, ez nuen egundo pentsatuko

ametsetan bizitzeko baino gai ez den gizona bihurtu behar nuenik!

 

 

                           IV

 

Baina, mundu honetan gizakiok

ona zer den eta zer txarra ezin erraz bereizi.

 

Batzuk eta besteak gizakiok igarri

ezin dugun arrazoi ugariren mende baitaude.

 

Mendiko ur gardena legez, eroapen handiz,

isil-isilean, ederki bizi daiteke.

 

Trenetik ikusten diren mendiak, belarra,

ortzia, ibaiak… den-dena,

 

erabateko harmonian urtu eta

ortzira igo eta ostadar bihurtuko direla uste dut...

 

 

                           V

 

Beraz, zer egin behar dut onura lortzeko,

zer egin behar dut jendeak gure kontura barre ez egiteko?

 

Nola liteke munduan gau eta egun

besteen begiradaz baino arduratzen ez den jendea egotea!

 

Zuzen zabiltzatelakoan,

ni ere zuek bezala jokatzen saiatu naiz, baina

 

gaur, berriz ere neu naizenera etorri naiz,

tinkatua egon den gomazko soka askatu berriaren antzo.

 

Eta, nagikeriaren leiho honetatik,

hatzak haizagailuaren eran zabal,

 

ortzi urdinaz gozatuz, xurgatzen dut denbora,

igela banintz bezala ur azalean.

 

Gauean, berriz, ortziko izarrei begira nago…

Ai, gero eta haratago! Ortzian gero eta haratago!

 

 

                           VI

 

Neure bostean jarraitzen dut hala ere:

batetik, besteek egiten dutena egin beharko nukeela etsita,

nire existentzia gogaikarria delako aieruz, bestetik.

Batzuetan saltoki handietako langileak

bezeroek erositakoa etxera eramaten ikustean harritu egiten naiz.

 

Eta gauzak ezin argiago egon arren,

zalantza txiki ugarik hartzen didate bihotzeko zola.

Bi kontu ergel horiek beti gogoan,

ez didate bakerik ematen. Hori hala da.

 

Belarriraino heltzen zaidan musikak baina, limurtu eta

piztu egiten nau pixka bat,

betiko bi kontu horiek orduan hil egiten dira nire baitan.

 

Ai, zeruaren kanta!, itsasoaren kanta!,

ederraren muina iritsi dudalakoan naiz,

baina, hala ere, bai latza nagikeria nola saihestu erarik ez aurkitzea!