Udazkeneko egun batean

Goizean berandu itzartzen direnak,

ate joka ari den haizea eta gurpil hotsa entzunda,

itsas lamia bizi den itsasoan itoko dira.

Uda gauetako kaleko saltokietan solasik ez da jada,

arkitektoen bihotz onik ez da jada.

Gauza guztiak, antzinako historiaren eta

granitoaz haragoko ortzi mugaren begien koloreko.

Goiz honetan, dena dago otzan kontsuletxeko banderapean,

eta nik eztainua, plaza eta ortziko danborra besterik ez ditut ezagun.

Moluskuen ahots garratzari ere kasurik egiteke,

itzal uzkurtu ubel itxura hartuta, bularreko haurrak harea ahora darama.

      (Nasa urdin argiak,

       pozez txoratzen dabilen neska eta iseka ari den yankia

       nazkagarriak dira, nazkagarriak!)

Eskuak sakelan,

karriketan barrena, kaira atera,

eta gaurko arimari ondo doakion zapi puska zahar baten bila

abiatuko naiz.