Bertso amebeoak

                                  I

Goiz batzuetan ez naiz ausartzen gau-mahaitxoaren tiradera irekitzen,

neure buruari tiro egin beharko niokeen pistola aurkitzeko beldurrez.

Azken aldian gauek literalki dilindan jartzen naute,

eta egunsentiak gainera oldartzen zaizkit txakur amorratuen gisa,

neure baitako zatiak erauzten,

bihotza suminez bilatzen didatela.

Argiak haserretu baino ez ditu egiten txakur erotuok:

ez dira hain zehatz goizak,

goizek munduratzen edo eragiten duten horixe baizik:

hortz horituen memoria,

ahutz herratsuen ausikia,

hats izoztu eta hilgarriaren beldurra.

Goiz batzuek ez lukete sekula argitu behar,

argiak ez dezan iratzarri lo zegoena,

lotan hobeto legokeena,

eta, ametsetan ere, beilatu, jazarri, zauritzen duena.

                                  II

Horra non, gauaren ostean,

iristen zaren, eguna.

Kolpa ezazu gaur zure argi-aldaba handiarekin nire bularra,

sar zaitez zure espazio urdin guztiarekin nire bihotz goibelean.

Hegalda daitezen nire ariman lokarturiko txoriak,

bete dezaten beren iskanbila alaiaz munduko goiza,

nire mundu —igandeetan,

eta esan ezineko isilpekoak

gorde beharreko jaietan—

itxia.

Egin bedi gaur nire baitan zure gardentasuna,

izan nadin ni zure argitasunean.

Eta dena itzul dadin orduan bezala izatera,

zu iristea

loaren amaiera ez zenean,

ezpada haren agerkunde liluragarria.