Hitz alferrikakoak

Batzuetan gorroto dut ofizio hau:

hitzen espioi, bila dihardut,

bila

zu zaren hori, zehatz, adieraziko duen

berba iheskorra,

esamolde ezegonkorra.

Ezerezean geldi, bizitzatik

bazter (isiltasun sakonean

murgildurik, nire odolaren taupadek

baino ez hautsian)

bila dihardut,

bilatzen

existitzen ez diren hitzak

—beharbada baliozkoak dira: zure lepoaren gozoa…—,

zu ukitu gabe jazarri, eta hiltzen direnak;

benetan, ordea,

zure leporaino iritsi

nahi nuke ahoaz

—edo akaso: musukatu dudan irribarre sinestezina…—,

zure ahoraino igo

nire ezpainez,

eskuekin zure burua heldu,

eta han, zure begien hondoan,

neureak itxi baino lehentxeago,

bake berdea eta argi lokartua,

itzal argiak ikusi

—beharbada

hobe nuke esan: kea arratsaldez,

udazkenari darion musika lausoa,

harana poliki hartzen duen lainoa—

niregana hurbilduz,

jiratuz,

nire baitan sartuz,

harik eta nire bularra urpetu, eta nire

bihotz salbatua altxatu arte, onik, zintzilik

zorionaren apar arinaren gainean.