Guztiak dauka bere azalpena

Itxaropena —lehen hain prestua—

ez zaigu bisitan etorri aspaldion.

Azken aldian gogoa beste nonbait, antza.

Berandu ailegatzen zen beti, eta senide

dagoeneko lurperatuen izenekin deitzen zigun.

Garden uzten zuten begiz so egiten zigun,

osteko zilarbizia galtzen duten mirail horien antzera.

Esku benetan antzeman ezinez ukitzen gintuen,

eta atzamarkadaz josirik iratzartzen ginen.

Txanponak ere ematen zituen, nahiz eta gero ezertarako balio izan ez.

Baina orain, ezta hori ere.

Hain aspalditik ez da etorri,

zera ere pentsatu nuen:

            ez ote da hil?

Geroago ohartu nintzen

hildakoak gu geu ginela.