Artritis metafisikoa

Beti emakumeren batek eraman ninduen sudurretik

(beste apendize batzuk ez aipatzeagatik).

Eraztuna jarritako

tximino baten gisan,

ohez ohe jardun nuen jauzika.

Zenbat kilimusi alai,

zer oreka-jolas altu eta zailak,

zeinen akrobazia zaluak,

zer-nolako barreak!

Ikuskizun irrigarria bazen ere,

izan zen nire itzulipurdiekin dolutu zenik,

gauza ez batere harritzekoa:

halako trantzean

neuri ere

bihotza erdiratu zitzaidan behin baino gehiagotan.

Pena da kolpe haiek,

orduan, hegaldiaren bozkarioari emanak,

ia sentitu ez genituen kolpe haiek,

orain, arratsalde batzuetan,

udazkenean,

euri zantzuak airean,

eta hotza datorrela,

ariman berriz hain mingarriak izatea;

min berritu horrek ez uztea

etendako loa berriro hartzen.

Gauzak horrela, ez dago aringarririk:

ez nostalgiaren ukendu itxurazkoa,

ez ahanzturaren kontsolagarri irmoagoa.