Hala dirudi

Literatur kritikariek errealista naizela leporatzen didate;

nire senideek, ordea, kontrako akatsa

aurpegiratzen:

haien ustez ez daukat

errealitatearen zentzu txikienik ere.

Zalantzarik gabe,

ikuskizun zorigaiztokoa natzaie:

testu aztertzaileak, probintzietako senideak,

guztiak desengainatu ditut, itxura denez:

zer egingo zaio, bada!

Kasu batzuk aipatuko ditut:

izeba elizkoi batzuk, eutsi ezinik,

negarrez hasten dira niri begiratzean.

Askoz lotsatiagoak, beste batzuek

arroz esnea egiten didate,

haurra nintzenean bezala,

eta, damuturik, irribarre egiten dute, eta esaten:

              zeinen luzea zaren,

aitak ikusiko bazintu…

eta etenda geratzen dira, zer besterik esan ez dakitela.

Hala ere, ondotxo dakit

haien keinu anbiguoek

erruki zintzo erremediorik gabea

ezkutatzen dutela:

errukia haien begiradan ageri da dizdizka,

eta haien untxi hortzorde gupidatsuetan.

Eta ez dira bakarrak.

Gauez,

Clotilde izeba zaharra hilobitik itzultzen da:

bere esku ihartuak nire aurpegi aurrean astindu,

eta doinu ohartarazlean errepikatzen dit:

Edertasunak ez dizu jaten emango! Zer uste duzu dela bizitza?

Ama zenak,

aldiz, bere ahots mehe tristeaz,

nire bizitzaren amaiera negargarria iragartzen du:

eroetxeak, zahar etxeak, burusoiltasuna, blenorragia.

Nik ez dakit zer esan ahal diedan,

eta isiltasunera itzultzen dira.

Orduan bezala.

Haurra nintzenean bezalaxe.

Badirudi

ez dela heriotza gure gainetik pasa.