Hala ez zen sekula berriro izan

Txirikorda zeramanez,

txirikordatxo deitzen genion ostegun arratsaldeetan.

Haren gainean igotzera jolasten ginen, eta eramaten gintuen

sekula itzuliko ez ginen lurralde bitxi batera.

Utzi ezinezkoak baitira ia

haren ile zikinaren lur-usain hura,

haren belaun latzak, artean

azken erorikoaren hauts eta odolez,

eta, batez ere,

haren garondo nakar-kolorea, non gelditzen baitziren

argi tanta batzuk, jada argirik ez zegoela.

Han utzi ninduen udako egun batez

eta ez zen sekula berriz itzuli

nire pentsamendu logabea biltzera,

eta ordutik hona noraezean dabil haren besoetan,

bere ibilbidea zuzentzen, temati eta kontraesankor,

galdu den zuhaitzeko abarretik

irteten ez dakien inurria bezala.