Eastbourne

“Jainkoak salba beza Erregea” entonatzen dute turutek

hainbat zutaberen gaineko oholtza batetik,

haren azpitik itsas gorak bide egiten duelarik

zaldien oinatz hezeak ezabatuz

kostaldeko harean.

Haize hotz batek jotzen nau

baina dirdai batek kristalak pizten ditu

eta harkaitzetako mikaren xalotasuna

distirarazten.

Bank Holiday… Nire bizitzaren

olatu luzea itzultzen da

irristan, eztiegi maldan behera.

Berandu da. Burrunba ahultzen da,

sordinan ahitzen.

Mutilatuak doaz beren gurpildun orgetan,

lagun dituztela belarri luzeko txakurrak,

ume isilak edo zaharrak (Agian bihar

guztiak ametsa emango du.)

                                         Eta bazatoz

zu ere, ahots gatibua, norabidea nahastu duen

loturarik gabeko arima,

odolezko ahotsa,

galdua eta nire arratsera itzulia.

Hotel bateko atea dirdiraka

mugitzen den bezala bere orrien gainean

—beste batek erantzuten dio eta tximista bat itzultzen—

dena erauzten duen karrusel batek durduzatzen nau

bere jirabirarekin, eta nik adi-adi

zure arnasa sentitzen dut (“aberri nirea!”)

eta jaiki egiten naiz eta eguna maiztuegia da.

Guztiak emango du hutsala: baita indarrak ere

bere zori lizunean nahasten dituelarik

biziak eta hilak, harkaitzak eta arbolak,

eta zure baitatik ernaltzen denak, zugatik. Festak

ez du barkatzen. Bandak

bere zalaparta berritzen du, arrats lehenarekin

armarik gabeko ontasun bat hedatzen da.

Gaizkia garaile… Gurpilak tinko darrai.

Zuk ere bazenekien, ilunpetan-argi.

Arrats sutsuan, lehen kanpai-hotsekin

desagertu zinen lekuan, ez da gelditzen

Bank Holiday

izandakoaren txingar lakarra baino.