EZKUTUAN

                                      Leiho azpian, marranta baten hots garbia

                                      Aitzurra lur legartsuan lurrean hondoratzean:

                                      Gure aita da, aitzurrean ari.

                                                                                 Seamus Heaney

Ezkutuan egoten da ama bisitan noan bakoitzean.

Egoten da garajean, egoten da ganbaran,

egoten da txakurrekin mendi buelta egiten.

Nik hots egiten diot, ozen.

Eta, une batez, ikaraz izaten naiz

bere ahotsa noiz entzungo.

Amak ez dit etxera berehalaxe sartzen uzten.

Besotik heldu eta baratzerantz eramaten nau

aldiro itaun bera egiteko: “Zer aldatu da?”.

“Zer dakit ba” erantzuten diot astia irabazteko,

aldi berean begira eta begira ibiltzen bainaiz,

mudatu den hori zer izango.

Izaten da arrosak kimatu dituela,

izaten da txakurraren etxola zuritu duela.

Aste osoko lana berarentzat, niretzat arreta une bat.

Gose garaiko ama, euria bazen

eskolara joan gabe etxean geratzen zen neskato hura,

ganorazko oinetakorik ez eta hotzerien beldur.

Hargatik, aldaketa izan du maite bizitza osoan

gaztaroan gizartea goitik behera

irauli nahi izan zuen emakume hark.

Sasoirik ilunenetan eta gordean,

euskarari eutsi zion belaunaldikoa.

Azkenean, etxean sartzen uzten dit, eta

opari ematen dit une batez haurtzarora bueltatzea

bere plateren zaporeaz, baina batez ere

nire kezkak lasaitzen bakarra delako.

Agurtzerakoan, agintzen dit

hurrengoan liburu berri batekin etortzeko,

gogaituta dagoela berrirakurtzen.

Autoan sartu eta buruan hartzen dut amaren galdera:

“Zer aldatu da?”, zimurrak bezala oharkabean

agertzen diren mudantza anker horiek.

Izango da azken boladan ahulago ikusten dudala,

izango da neu ere gero eta bakartiago nabilela.

Baina, nik ez nuke ezer aldatzerik nahi.

Ezen sekulako joan nahi nuke ama bisitatzera

eta bere asmakizuna igartzen ahalegindu,

besotik helduta elkarri eta baratzean barrena.