JAIOTZA

Hamahiru urterekin jaio zinen nire begietara.

Horrelaxe, bat-batean.

Jaiotza bitxia izan zen, pizza bat afaltzen

genuen bitartean jaio baitzinen.

Ez zen egon ez haurdunaldirik

ez gaubeilarik, ezta fardela aldatzerik ere.

Ez zintudan eraman eskutik helduta

eskolara lehenengo egunean.

Ez nizun erakutsi txintxirrinkan ibiltzen

ezta gorde-gordeka ere.

Ez zintudan lagundu hondartzara

izurde gaixo hura ikustera.

Eta egunero daukat horren hutsunea.

Baina hamahiru urterekin jaio zinen,

horrelaxe bat-batean, eta pizza batekin.

Jakin badakit Danimarkako

udaberri hotzean jaio zinela,

eta izoztuta zeudela larreak zure egunean.

Jakin badakit baduzula aita,

baduzula ondoan maite zaituen jendea,

lagunak, lehengusuak, izebak, aitona-amonak

eta nola ez, ama.

Izan ere, inor ere ez da norberarentzat bakarrik.

Ikasi behar da maite ditugunak partekatzen.

Eta ni beste bat naiz, ilarara azkena hurreratzen.

Bakarrik esan nahi dizut

ni neu sentitzen naizela haur zurekin nagoenean

eta ikasi egiten dudala,

txintxirrinkan jakingo ez banu bezala,

izurdeak estreinako aldiz ikusiko banitu bezala.

Bakarrik esan behar dizut

zure jaiotza benetakoa izan dela niretzat;

nahiz eta hamahiru urterekin jaio,

horrelaxe bat-batean, eta pizza batekin.