Nire heriotzaren eguna

Hiri batean, Triesten edo Udinen,

    ezkien etorbide batean,

udaberrian hostoek

    kolorea mudatzen dutenean,

    hilik eroriko naiz

horail eta garai

                   galdatan den eguzkipean,

eta betazalak itxiko ditut

zerua utzirik bere distiran.

Ezki berde epel baten azpian

    eroriko naiz herio beltzean,

zeinak barreiatuko dituen

    ezkiak eta eguzkia.

    Gazte ederrek

korri egingo dute

                   nik galdu berriko argian,

eskoletatik kanpo hegan,

ile-kizkurrak kopetan.

Ni gaztea izango naiz oraindik,

    alkandora argi bat soinean,

nire ile leuna euri gisa eroriz

    hauts mingotsaren gainean.

    Bero egongo naiz oraindik,

eta mutiko batek lasterka

                   etorbide epelean

eskua pausatuko dit

altzo kristalezkoan.