Poesia kaiera
Poesia kaiera
William Butler Yeats
itzulpena: Juan Kruz Igerabide
2022, poesia
64 orrialde
978-84-17051-86-0
William Butler Yeats
1865-1939
 
Poesia kaiera
William Butler Yeats
itzulpena: Juan Kruz Igerabide
2022, poesia
64 orrialde
978-84-17051-86-0
aurkibidea
 

 

Arimaren eta izatearen arteko elkarrizketa

 

Nire arima.

Dei egiten diat antzinako eskailera kiribilera,

jar ezak arreta guztia mailaz mailako igoeran,

hautsirik gainbehera datorren almena horretan,

izarrek argitutako aire arnasa geldikoan,

polo ezkutua seinalatzen duen izarrean,

finkatu gogoeta gorabeheratsu oro

pentsamendu oro amaitzen den gune horretan.

Nork bereiz zezakek arima iluntasunetik?

 

Nire izatea.

Nire belaunen gaineko ezpata sagaratua

Satoren antzinako ezpata dun, eta lehen bezala ziraun,

oraindik zorrotz, oraindik ispiluaren antzeko,

orbanik gabe menderen mendetan;

zetazko broderia loretsu zaharkituak

—gorteko damaren baten soinekotik erauzirik—

biltzen eta lotzen din zurezko ezpata-zorroa,

bere zirtzilean ere babesgarri eta, kolorge, apaingarri.

 

Nire arima.

Zergatik gizonaren irudimenak,

bere loraldia aspaldi igarota, oroitzen ditu

maitasunaren eta gerraren eredu diren gauzak?

Antzinako gaua gogoan harturik,

irudimenak lurra alde batera utzi

eta adimena hona eta hara

beste kontu batzuetan dabilelarik,

aska daitekek jaio eta hiltzearen krimenetik.

 

Nire izatea.

Montashigik egin zinan hura, familiako

hirugarrenak, duela bostehun urte,

auskalo zer nolako broderiazko lorez estalia

—bihotz-purpurazkoak—, eta horiek guztiak

hartzen ditiat egunaren eredutzat, gaueko

dorre-ereduaren aurka aldarri eginez,

soldadu honen eskubidea balitz bezala,

krimena beste behin egiteko pribilegioa.

 

Nire arima.

Ilbeteko aro honek gainezka egin dik

eta gogamenaren hondoraino jaitsi duk,

gizakia gor, mutu eta itsu uzteraino,

eta adimenak ezin aurrerantzean bereizi

Izatea Eginbeharretik, Jakinduria Jakitunetik;

bestela esanda, Zerura igo duk;

hildakoek soilik izan zezaketek barkamena, baina,

horretaz pentsatzean, mingaina harri bihurtzan zaidak.

 

Nire izatea.

Bizirik dagoen gizona itsu zagon, bere tanta edanez.

Zer axola erreteneko ura lohi egotea?

Zer axola, beste behin bizi behar badut gauza bera,

handitzearen langintza jasan behar badut,

umezaroko bidegabekeria, gizon bihurtzera

doan gaztetxoaren larrimina,

gizaki osatu gabearen samina

—buruz buru bere buruaren baldarkeria jasanez—

 

eta arerioen artean amaiera izan beharra?

Nola, Jainkoaren izenean, saihestuko din ba

irudi lohitu eta desitxuratu hori,

gure begi maltzurren ispiluak

haren begien aurrean jartzen duenean

harik eta irudi hori bere irudia dela uste duen arte?

Eta zer balio du saihesteak, gero neguaren

erauntsian harekin ohorez topo egiteko?

 

Pozik nengoken berriro guztia biziko banu,

eta berriro berriz, nahiz eta bizitza izan igelen

errunaldira murgil egitea gizaki itsu baten erretenean

—gizon itsua gizon itsuei kolpeka—

edo denik eta erretenik ugalkorrenean,

gizonak egiten duen eta nozitu behar duen

erokeriarik handienean, zeina baita emakume burgoi bati

gorte egitea haren arima biki izan gabe.

 

Pozik nengoken ekintza edo pentsamendu

ororen jatorri horretara joko banu,

patuari neurria hartu eta neure buruari barkatuko banio.

Ni bezalako batek zimikoa aldentzen duenean,

hain handia dun bularra betetzen dion eztitasuna

non barre eta kantu egitea baino ez baitzaigu geratzen,

edozer bihurtzen dun bedeinkazio guretzat,

bedeinkatua dun ikusten dugun guztia.

 

A Dialogue of Self and Soul

My Soul. / I summon to the winding ancient stair; / Set all your mind upon the steep ascent, / Upon the broken, crumbling battlement, / Upon the breathless starlit air, / Upon the star that marks the hidden pole; / Fix every wandering thought upon / That quarter where all thought is done: / Who can distinguish darkness from the soul?

My Self. / The consecrated blade upon my knees / Is Sato’s ancient blade, still as it was, / Still razor-keen, still like a looking-glass / Unspotted by the centuries; / That flowering, silken, old embroidery, tom / From some court-lady’s dress and round / The wooden scabbard bound and wound, / Can, tattered, still protect, faded adorn.

My Soul. / Why should the imagination of a man / Long past his prime remember things that are / Emblematical of love and war? / Think of ancestral night that can, / If but imagination scorn the earth / And intellect its wandering / To this and that and t’other thing, / Deliver from the crime of death and birth.

My Self. / Montashigi, third of his family, fashioned it / Five hundred years ago, about it lie / Flowers from I know not what embroidery — / Heart’s purple — and all these I set / For emblems of the day against the tower / Emblematical of the night, / And claim as by a soldier’s right / A charter to commit the crime once more.

My Soul. / Such fullness in that quarter overflows / And falls into the basin of the mind / That man is stricken deaf and dumb and blind, / For intellect no longer knows / Is from the Ought, or Knower from the Known / That is to say, ascends to Heaven; / Only the dead can be forgiven; / But when I think of that my tongue’s a stone.

My Self. / A living man is blind and drinks his drop. / What matter if the ditches are impure? / What matter if I live it all once more? / Endure that toil of growing up; / The ignominy of boyhood; the distress / Of boyhood changing into man; / The unfinished man and his pain / Brought face to face with his own clumsiness; // The finished man among his enemies? — / How in the name of Heaven can he escape / That defiling and disfigured shape / The mirror of malicious eyes / Casts upon his eyes until at last / He thinks that shape must be his shape? / And what’s the good of an escape / If honour find him in the wintry blast? // I am content to live it all again / And yet again, if it be life to pitch / Into the frog-spawn of a blind man’s ditch, / A blind man battering blind men; / Or into that most fecund ditch of all, / The folly that man does / Or must suffer, if he woos / A proud woman not kindred of his soul. // I am content to follow to its source / Every event in action or in thought; / Measure the lot; forgive myself the lot! / When such as I cast out remorse / So great a sweetness flows into the breast / We must laugh and we must sing, / We are blest by everything, / Everything we look upon is blest.