Mamu bati

Hirira bisitan itzuli bazara, itzal mehe hori,

beharbada zeure oroitarriari begira egotera

(neure buruari galdetzen diot ea ordaindu

ote zenioten hura eraiki zuenari),

edo beharbada, umore ederrean, egunaren

amaieran itsasoaren arnasa kresaltsua edatera,

kaio grisak igarotzen diren unean, ezen ez gizakiak,

eta etxe higatuak handientsu ageri direnean,

asebete zaitez horrekin eta zoaz hemendik berriro,

lehengo lepotik daukate-eta burua.

Zure baitako gizon atsegin zerbitzari suhartsuak

esku betean eskaini dizkie gogoeta gorenak

haien umeen umeei, jakitun izan daitezen,

eta zirrara gozoenak ere bai, zainetarainokoak,

odol atsegin gisa, baina gizon hori lekutu egin dute

eta irainez estali beraren ahalegin neketsua,

eta laidoz bete beraren eskuzabaltasuna;

zure etsai ahobero zahar horrek

piztia talde bat bota dio gainera.

Zoaz, alderrai larri hori, eta Glasnevingo

estalkiaz babestu burua, belarriak hautsez gortu arte,

ez baitzaizu iritsi kresalaren arnasa dastatzeko garaia,

ez halaber izkinetan haizea entzutekoa.

Nahikoa samin izan zenuen hil aurretik.

Alde, alde! Salbuago zaude zeure hilobian.