Coole-ko beltxarga basak

Zuhaitzak udazkeneko eder betean daude,

basoko bidezidorrak idor,

urriko arginabarrean putzuak

zeru barea ispilatzen du,

ura harri artean mukuru

eta ur-azalean berrogeita hemeretzi beltxarga.

Hemeretzi udazken etorriak zaizkit gainera

beltxargak lehen aldiz zenbatu nituenetik;

kontaketa amaitu aurretik,

bat-batean hegaldatzen ikusi nituen,

eta inguruka, biribilketa etenez, sakabanatzen,

hego-hotsen artean.

Izaki liluragarri horiei begira egon naiz,

eta orain bihotza saminez beterik daukat;

dena aldatu da lehen aldiz urertz honetan

ilunabarrean nire buruaren gainetik zebilen

hegoen txilin-hotsari adi egon nintzenetik.

Nekagabe astintzen dituzte oraindik ere erreka

hotz abegitsuak, maitalea maitalearekin,

edo airean zehar hegan ibiltzen dira;

haien bihotza ez da zahartzen,

limurkeriaz edo grinaz beterik

berekin baitaramate edonora doazelarik ere.

Orain halere ur geldian igeri doaz,

misteriotsu, zoragarri;

zer kanabera artean egingo ote dute habia,

zer urmael edo aintzira ertzetan

gozatuko ote dituzte gizakien begiak,

nik egunen batean neureak irekitzean

joanak direla ikusten dudanean?