Bizantziorantz itsasoz

Herrialde hori ez da zaharrentzat. Gazteak

elkar besarkaturik, txoriak zuhaitzetan

—belaunaldi agoniko horiek— kantari,

izokin ur-jauziak, itsasoak berdelez mukuru,

arrain, okela edo hegaztiki…; udan zehar ernaldu,

jaio eta hildako zernahi gomendatzen da hor.

Musika sentsual horrek bereganaturik, denek alde batera

uzten dituzte adinik gabeko adimenaren monumentuak.

Gizaki zaharra gauza hutsala da izan,

beroki piltzar bat makila batean zintzilik, non eta

arimak txalo eginik ozenki kantatzen ez duen

bere jantzi hilkorraren tarrata guztien alde;

han ez dago non ikasi kantuan, monumentuak

beren handitasunean aztertuz baino;

hala, bada, itsasoak zeharkatu ditut

Bizantzio hiri santura heldu naizen arte.

Oi, jakintsuok, Jainkoaren su sainduan tente zaudetenok

horma baten mosaiko urreztatuaren antzera,

irten su sakratu horretatik, hasi jira-biran

eta izan zaitezte nire arimaren kantu-maisu.

Erraustu nire bihotza, desiraz eri eta

animalia agoniko bati lotua baitago,

ez baitaki zer den ere, eta gorde nazazue

eternitatearen eraikinean.

Naturatik kanporaturik, inoiz ez dut hartuko

neure gorputz-itxura inolako natura-izakitik;

aitzitik, greziar urregile baten emaitza izango da

urre zizelkatuz eta urre-esmaltez egina,

enperadore lokartu bat esnatzeko modukoa,

edota, urrezko adar batean jarrita, Bizantzioko

jaun eta andereei kantatuko diena

zer gertatu den, zer ari den gertatzen, zer gertatuko den.