Arrantzalea

Oraindik ere ikus dezaket

gizon oreztadun hori tente

muinoaren gainalde griserantz oinez

Connemarako arropa grisekin

egunsentian euliak jaurtitzera,

baina aspaldi hasi nintzen begiz jotzen

gizon jakintsu eta xume hori.

Egun osoan bilatzen nuen haren aurpegian

nire arrazaz eta errealitateaz idazteko zioa

eta eginbide hartatik espero nuena.

Bizirik dagoen gizona, hura dut gorroto;

hilik dagoen gizona, hura dut maite;

bere aulkian lasai dago gizon koldarra,

zigorrik jaso gabe, lotsagaldua,

onarpen mozkorra lortu duen alproja;

gizon burutsuaren zirtoa, aldiz,

belarri arruntetara baino ez da iristen,

gizon bizkorra oihuka dago

pailazoaren garrasiak bereganatuz,

gizon zuhurra makilaz zigortu dute

eta Arte handia jipoitu.

Hamabiren bat hilabete igaro dira

bat-batean hasi nintzenetik

entzuleei muzin egiten,

eta irudikatzen gizon bat

aurpegi oreztaz betearekin

eta Connemarako arropa grisekin

bitsaren pean arroka ilunak dauden

leku hartara igotzen

eta eskumuturra jiratzen

euliak korrontean murgiltzean;

ez den gizon bat,

ametsa besterik ez den gizona.

Eta oihu egin nuen:

“Zahartu baino lehen poema bat

idatzi behar diot,

hotza eta kartsua aldi berean,

egunsentiaren antzekoa”.