Hiru eremutar

Hiru eremutar zaharrek arnasa hartzen zuten

itsaso hotz eta bakartiaren alboan,

batak otoitz xuxurlan,

bigarrenak arkakuso bat harrapatu nahian,

harri gainean haizearen mende hirugarrenak.

Bere ehun urteek durduzaturik, hirugarrena

oharkabean kantuan ari zen txori baten antzera:

“Heriotzaren atea gertu eta haren atzean

dagoena zain badaukat ere,

egunean hiru bider hartzen dut lo

—nahiz urertzean zutik egon—

otoitz egin behar dudanean”.

Lehenbizikoak ere gauza bera, baina bigarrenak:

“Eman duguna baino ez zaigu ematen,

pentsamendu eta ekintza oro kontuan harturik;

beraz erraza da ikustea

ezen kemen ahulagatik huts egin duten

gizon santuen itzalek

berriro Jaiotzaren Atea igaro behar dutela

eta jendetzaz inguraturik bizi

harik eta ihes egiteko grina duten arte”.

Besteak auhen egin zuen:

“Modurik beldurgarrienean

jaurtitzen dituzte bizitzara”.

Baina bigarrenak iseka egin zion haren auhenari:

“Jainkoa maite izan badute,

ez dira bihurtzen

poeta edo errege baino,

edota emakume eder eta bizkor bestela”.

Ile artean aztarrika jardun eta

arkakusoa harrapatu eta kraskatzen zuen bitartean,

hirugarrena, bere ehun urteek zorabiaturik,

kantuan hasi zen oharkabean, txori bat bezala.