Biziei ere omen
Askoren artean
Biziei ere omen
Askoren artean
2024, poesia
64 orrialde
978-84-19570-35-2
 

 

Xose Luis Mendez Ferrin

Galizia, 1938

itzulpena: Xabier Montoia

 

 

Fidel Castrori omenaldia

 

 

                            1

 

Esperantza hegoak astindu

eta harago pausatzera joan zen, zerumugako gune zehaztugabe batean.

 

Hondamendiaren ordokian

Rama tximinoen armadak

garaipena ospatzen du eromenaren ardoa edanez

garaituen burezurretan.

 

Bihar ez da bihar geroago baizik.

 

Chester zigarrotxoa, Gorbatxov.

 

Nazioen porrotaren kronika.

 

 

                            2

 

Zakila bezain ahul daukazu pentsaera, senar.

 

Historia bukatu zen orduan.

 

Caccamok esan zuen: Meixoeiroko irakasleak erbesteratu zituzten.

Neuk: preso nazionalistak (eta bestelakoak).

Hala eta guztiz ere murrizten ari dira

langileen, nekazarien eta arrantzaleen kopuruak, Lur osoan.

Gu gabe uzten gaituzte.

 

Kokaina biharamuna goraka datozen sabelaldietarako.

 

 

                            3

 

Horri dagokionez:

                             Oi zorabio zorionekoa?

Oi bizia ematen duzun heriotza? Oi ahanztura eztia?

Berriz ere bandera higatuen segizioa.

 

Neskato tristearen, neskato landerraren balsa.

 

Esperantza hegaldatu zen pausatzeko

gailur bat baina ez urrun.

 

Esan zuen Fiona O’Flahertyk (Arango Inishmoreko

flaherthytar petoak): gauza batzuk josi, pasaratu, soldatu

edo gauza batzuen zatikiak

horra egungo premia.

 

Eta Eixokoek (Vigo-Ferrol): Pentsatu.

Pottier, Commune-koak dio: Groupons-nous.

Bai, bil gaitezen —ihardetsi zuten kopetilun

mundu osoko garaituek (bihotza osorik

zutelako, noski).

 

 

4

Esperantzaz harago hegan egin arren hegaztiak.

 

Homenaxe a Fidel Castro

1

A esperanza bateu uns aletexos / e foi pousarse máis aló, nun punto indefinido do horizonte // Na chaira da desfeita, / a armada de macacos Rama / celebra a victoria bebendo viño de tolemia / nos cranios dos vencidos. // Mañá non é mañá, senón máis tarde. // Pitillito de Chester, Gorbatchev. // Crónica da derrota das nacións.

2

Tes tan feble o pensiero coma a caralla, esposo. // Entón parou a Historia. // Dixo Cáccamo: desterraron os profesores do Meixoeiro / Eu: os presos nacionalistas (e outros). / Nembargantes están a reducir o númaro / de obreiros, labregos e mariñeiros, en toda a Terra. / Déixannos sen Nós. // Mencer de cocaína para as camadas emerxentes.

3

Tocante a iso: // ¿Oh desmayo dichoso? / ¿Oh muerte que das vida? ¿Oh dulce olvido? // De novo o cortexo das bandeiras esfarrapadas. // O valse da meniña triste // A esperanza ergueu o vóo para pousarse / un coto máis no lonxe. // Dixo Moira O’Flaherty (dos Flaherty / puros de Inismore, Aran): Imponse agora, / suturar, corcoser, soldar varias cousas / ou fraccións de cousa. // E os do Eixo (Vigo-Ferrol): pensar. // Ponse Pottier, o da Comuna: Groupons-nous. // Si, agrupémonos —responderon en ton sombrio / os derrotados do mundo enteiro (porque tiñan / indemne o corazón, naturalmente).

4

Aínda que a ave voe máis alá da esperanza.