XI

Barealdi deritzoten itsasoa

txalupak eta bela zuriak

pinuetako haize leuna eta Eginako Mendia

arnasestua;

zure azalak irrist egiten zuen bere azal

erraz eta epelean

gogoeta nekez zirriborratua eta segituan ahaztua.

Baina hondar-pilan

arpoiaz jotako olagarro batek tinta bota zuen

baita hondoan ere—

irla ederrak noraino amaitzen diren pentsatuko bazenu.

Daukadan argi eta iluntasun guztiarekin begiratzen zintudan.